medya

Demokrat başkan adayları Elizabeth Warren ve Bernie Sanders teknoloji devleri için daha sıkı bir düzenleme getirilmesini talep ediyorlar, diğer yandan seçim kampanyasında Facebook ve Google’ı yoğun biçimde kullanıyorlar.

Orta Avrupa'da yabancı yatırımcılar pazarı terk ederken, yerli oligarklar önlerine gelen ne varsa satın alıyorlar. Bölgede çıkar grupları bilgi üzerinde yarı-tekel oluşturuyorlar

Dijital, online and sosyal medya alanları yapıları itibariyle sansürü zorlaştırdıklarından, şüphesiz haber akışında alternatif ya da destekleyici kanallar sunuyor. 

Kamboçya’da gazeteciler casuslukla, Myanmar’da drone kullanmakla ya da sözde ‘resmi sırlar yasası’nı ihlal etmekle suçlanıp dava konusu oldular. Haber kanalları, yüklü cezalar karşısında Kamboçya’da da olduğu gibi iflas ettiler. Filipinler’de medya kuruluşları eleştirel haberlerden hoşlanmayan hükümet yetkilileri tarafından sürekli ‘sahte haber’ kanalları olarak yaftalanmakta.

Pakistan’daki kadınlar yalnızca kamusal değil dijital alanlarda da cinsel tacize maruz kalıyor. Dijital Haklar Vakfı kurucusu Nighat Dad ile kadınların sanal ortamdaki tecrübelerini ve sanal tacizle nasıl mücadele edilebileceğini konuştuk.

Türkiye'de mizah dergileri ve karikatüristler, kamusal alanın ve yasal yayıncılığın sınırları içinde siyasal iktidarlara yönelik eleştiriler yapmışlardır. Gazetecilik pratiği içinde kalarak, seküler ve kimi zaman milliyetçi bir tutumla geliştirdikleri eleştirellik bir gelenek de oluşturmuştur. Yakın dönemlerde, sağ partilere yönelik eleştirileri arttığında muhalif, çoğunluk değerlerini eleştirdiklerinde marjinal, gündelik hayatı kritize ettiklerinde apolitik sayıldılar.

Bir düşünün: TRT’yi hükümet tarafından atanan bir yönetici ve onun kadrosu değil, bir kurul yönetiyor. Bu kurulun üyeleri parlamentodaki aritmetiğe denk düşen oranda parti temsilcilerinden ve kadınların, dini grupların, LBGT’nin, işçilerin, gençlerin ve yaşlıların sivil toplum kuruluşlarının temsilcilerinden oluşuyor. Bu bir ütopya mı?

İlk iki döneminde sanat adına neredeyse söyleyecek sözü olmayan, ona her daim belli bir mesafede yaklaşan AKP’nin üçüncü dönemi, bu bağlamda soğuk duş etkisi yarattı. Kısaca, o güne değin sanata en küçük bir katkıda dahi bulunmayan iktidar, 10 sene sonra bir gün çıkıverip “muhafazakâr sanat” deyiverdi. Peki, sanat ekolleri politikacıların söylemleri üzerinden mi oluşuyor? Birkaç diktatörlükte gerçekleşen kara komik örnekleri saymazsak, dünyanın hangi hukuk devletinde devlet adamları çıkıp sanatın yönünü belirleme gayretine girişiyor? Bir hukuk devleti olarak Türkiye Cumhuriyeti’nin sorumluluğu, mevcut sanat mirasını desteklemek ve kollamak mıdır, yoksa varolan potansiyelin üzerine bir örtü geçirip, geleceğin sanatını mı tasarlamaktır?

TCK’nin 301. maddesinin çok can yaktığı sıralarda hem yurtiçinden hem de yurtdışından gelen en yaygın soru şuydu: “ Bu maddeden kaç dava açılmış, içeride kaç kişi var.” ÇeTeLe’nin bu soruya az hatalı bir şekilde yanıtladığını sanıyorduk ki Adalet Bakanlığı yıllık açıklamasını yaptı. Yanılmıyorsam bir milletvekilinin TBMM’de sorduğu soruyu yanıtlamasından da anladık ki bizim ulaşabildiğimiz dava sayısı, gerçeğin yüzde 15’i bile değil.

Bu sene gerçekleştirilen bölümünde Türkiye’den on kişilik bir gazeteci grubu 3 Mayıs-9 Mayıs 2012 tarihlerinde Ermenistan’ı ziyaret etme olanağını buldu. Programın 4. senesinde yapılan bu seyahat ile Ermenistan’da 6 Mayıs’ta gerçekleşen genel seçimleri yerinde izleyen gazeteciler, seçim öncesi ve sonrası gözlemlerini okuyucu ve izleyicilerine sıcağı sıcağına komşu ülkeden aktardılar.

Son 10 yıla damgasını vuran ‘tayin edilmişler’le ‘seçilmişler’ arasındaki amansız çatışma, giderek ikinciler lehine gelişti ama henüz bitmiş değil. Ordunun, büyük skandallarla itibar kaybedip mecburen geri çekilirken kendinden boşalan yere yargıyı sürmesi, yargının yapısına önemli reformlar getiren anayasa değişikliklerine yol açtı. Yargının ‘yansızlığı’ hedefine yönelik bu değişiklikler, bu kez de bağımsızlığını zedelediği iddiasıyla eleştiriliyor.

Devlet, kendine bağlı çalışan tiyatroların içerik, organizasyon sorunlarının tespiti ve iyileştirilmesi yerine, çözüm sürecine ana aktörleri dahil etmeden aniden yürürlüğe koyduğu bir yönetmelikle organizasyon yapısını değiştirmiş, repertuvar oluşturma görevini sanat yönetmeninden alıp, kendi atadığı bir bürokrata vermiştir. Bu süreç, tiyatroların halkla ilişkisinin kopuk olması ve izleyici sayısının düşüklüğü gibi spekülatif nedenlerle meşrulaştırılmaya çalışılmıştır.