çatışma çözümü

AKP 1 Kasım genel seçimlerinden oyların neredeyse yarısını alarak ve tek başına iktidar kurarak çıkarken Cumhurbaşkanı Erdoğan memleketin gündemini hükümetten daha fazla işgal etmeyi sürdürdü. Çatışmalar ve Kürt illerindeki sokağa çıkma yasaklarıyla şekillenen bu dönemin nelere gebe olduğunu, tartışılamayan “demokratik özerklik” teklifini KONDA Araştırma’nın kurucusu ve Radikal yazarı Tarhan Erdem’le konuştuk.

Türkiye’de Kürt meselesinin anlaşılma ve tartışılma biçimine ilişkin en ciddi sorunlardan biri, bu sorunun Türk ulus-devlet sınırları içerisine hapsedilerek ele alınıyor olmasıdır. Dünyadaki güncel silahlı çatışma süreçlerine bakıldığında, bu çatışmaların kaydadeğer bir bölümün sadece ülke içi gelişmelerden menkul olmaktan ziyade, bölgesel niteliğe sahip olduğu görülmektedir.

PKK (Kürdistan İşçi Partisi) lideri Abdullah Öcalan’ın 21 Mart 2013’te açıklanan mektubuyla başlayan ve “çözüm süreci” olarak tanımlanan “durum” PKK dışındaki Kürt örgütleri içinde de bir tartışma başlattı. PKK’ye mesafeli yaklaşan irili-ufaklı Kürt hareketlerinin Öcalan’ın mektubuna ilkin “temkinli bir iyimserlikle” yaklaştığı görülüyordu.

19 Ekim’de, Başbakan Ahmet Davutoğlu, Bakanlar Kurulu ve Kamu Güvenliği Müsteşarlığı Dolmabahçe’de Akil İnsanlar Heyeti üyeleriyle bir araya geldi. Rahat bir ortamda geçen toplantı on buçuk saat sürdü. Bu yazıda, toplantıda ifade ettiğim görüşlerimi izlenimlerimle beraber aktarıyorum.

Heinrich Böll Stiftung Derneği, Diyarbakır Siyasal ve Sosyal Araştırmalar Enstitüsü, İsmail Beşikçi Vakfı ve Açık Toplum Vakfı 13 Aralık 2014 tarihinde İstanbul’da, 14 Aralık 2014 tarihinde Diyarbakır'da "Savaştan Barışa, Çatışmadan Çözüme konulu uluslararası bir konferans gerçekleştiriyor. 

“Çözüm süreci”nin kilometre taşlarını geriye doğru takip ettiğimizde 2003’e kadar gideriz. Zaten mesele 2003’ten itibaren ele alınmazsa, ne şimdi anlaşılabilir ne de önümüzdeki döneme dair sağlıklı tespitlerde bulunulabilir. 

Kürt kadınlar sadece kendilerini/kadınları erkek egemenliğinden kurtarmak için değil, erkek egemenliği nedeniyle ortaya çıkmış ya da güçlenmiş tüm baskıcı, hiyerarşik, şiddete dayalı iktidar ilişkilerini ortadan kaldırmak için örgütleniyor.

Erkekler barış sürecini egemenliğin yeniden paylaşılması olarak algılar. Oysa kadınlar için önemli olan noktaların başında savaşın toplumsal dokularda yarattığı zararın onarılması, tazmin ve telafisi gelir. 

Barış koşullarının da, barışın da ancak “kadın sözünün” etkin olmasıyla mümkün olabileceğine inanıyor, bunun için mücadelemizi sürdürüyoruz.