demokrasi

“Çözüm süreci”nin kilometre taşlarını geriye doğru takip ettiğimizde 2003’e kadar gideriz. Zaten mesele 2003’ten itibaren ele alınmazsa, ne şimdi anlaşılabilir ne de önümüzdeki döneme dair sağlıklı tespitlerde bulunulabilir. 

Kürt kadınlar sadece kendilerini/kadınları erkek egemenliğinden kurtarmak için değil, erkek egemenliği nedeniyle ortaya çıkmış ya da güçlenmiş tüm baskıcı, hiyerarşik, şiddete dayalı iktidar ilişkilerini ortadan kaldırmak için örgütleniyor.

Erkekler barış sürecini egemenliğin yeniden paylaşılması olarak algılar. Oysa kadınlar için önemli olan noktaların başında savaşın toplumsal dokularda yarattığı zararın onarılması, tazmin ve telafisi gelir. 

Barış koşullarının da, barışın da ancak “kadın sözünün” etkin olmasıyla mümkün olabileceğine inanıyor, bunun için mücadelemizi sürdürüyoruz.

Kürt meselesinin çözümü dendiğinde Diyarbakır-Ankara hattının yanı sıra Erbil ve dahi Qamişlo/Afrîn’in de sürecin önemli bileşenleri haline geldiğini görmek gerektiğidir.

AK Parti hükümeti Türkiye Cumhuriyetinin doksan yıllık tarihi boyunca ürettiği irtica ve bölücülük üzerinden vesayeti koruma siyasetini sekteye uğratmıştır.

CHP’nin Kürt meselesinin çözümü konusunda son birkaç yıldır yürüttüğü faaliyetler göz ardı edilemeyecek kadar kapsamlıdır.   

Mevcut anayasanın başlangıç ilkeleri ve ilk dört maddesi geçerli olduğu sürece, Kürt sorununa çözüm bulunması mümkün gözükmemektedir.

Bölgede hangi kimlikten, kesimden veya ideolojiden olursa olsun herkesin barış sürecinden yana olduğunu ve sürece yüzde yüze yakın bir desteğin var olduğunu tespit ettik.